1. " Przepraszam, nie chciałem "

               

            Tak bardzo chcę żyć pełnią życia. Pragnę być w 100% procentach szczęśliwa. Oddałabym wszystkie pieniądze świata, abym mogła żyć normalnie. – Jak każda dziewczyna w moim wieku.-Najbliższi starają się dać mi wszystko, co potrzebuję. Ja dalej nie mam jednego, najważniejszego.-Zdrowia.- Urodziłam się z słabym sercem, które z każdą chwilą jest coraz słabsze, a do mojego końca... Zostało niewiele. 

                Nazywam się Sophie Collins. Skończyłam 17 lat. Od urodzenia mieszkam w Anglii, ale to się niedługo zmieni. Moi rodzice zaplanowali przeprowadzkę do USA. Uważają, że tam jest lepsza medycyna, która uratuje moje życie. Ja od dawna nie wierzę w cuda. Tutejsi lekarze dają mi małe szanse na poprawe stanu mojego zdrowia.

                Od dwóch godzin patrze się pusto w okno. Świat z tej perspektywy wydaje się być taki mały, bezpieczny... Moja choroba jest ze mną od zawsze. Mijają tygodnie, jednego dnia jest lepiej, innego gorzej, jakoś się plecie, nie najlepiej, ale jakoś. Wtuliłam się mocniej w siedzenie, a mój obraz przed oczami stawał się coraz bardziej zamazany. Ciemność. Znowu...

              Ten dzień ma znaczenie. Czekałam na niego całą wieczność. Tego dnia może pojawić się nadzieja. Nadzieja na nowe, lepsze  życie. Siedziałam w szpitalnej poczekalni. W poradni kardiologicznej znajdowali się rodzice. Tak bardzo chciałam się dowiedzieć jakie są moje szanse, wstałam powoli i zbliżyłam się do drzwi. Korytarz był pusty, byłam tylko ja i moje zmartwienia... Nie powinnam tego robić. Z drugiej strony nie chciałam słuchać kłamstw rodziców na temat mojego zdrowia. Musze wiedzieć na czym stoję.

„ – Pańska córka ma poważne problemy z sercem, wykonaliśmy potrzebne badania (...) Jej szanse na poprawienie się stanu zdrowia są nikłe”

Dalej słyszałam tylko szloch mojej mamy. Osunęłam się powoli po ścianie. W głowie ciągle miałam głos lekarza. Dla mnie nie ma ratunku, mój czas skraca się z każdym dniem.

               

                 Stłumiony płaczem krzyk mógł usłyszeć każdy na pokładzie samolotu. Brunetka zaniosła się płaczem. Przy jej siedzeniu szybko pojawiła się zdenerwowana matka. Chwyciła jej twarz w dłonie i zaczęła uspokajać w jej oczach widniał strach. Z tylnej kieszeni spodni wyjęła błękitne opakowanie chusteczek. Otworzyła je i wyjęła starannie jedną dla córki. Sophie zakryła się szczelniej kocem i zaczęła powoli uspokajać. Takie sny były u niej na porządku dziennym. Był okres, co budziła się każdej nocy i niepotrafiła przestać płakać. Matka zajęła miejsce obok brunetki i wtuliła się w jej ramie. Z czasem obydwie się uspokoiły, a lot dobiegł końca. Nastolatka zerwała się z miejsca i wyszła razem z tłumem z samolotu. Rodzice zdziwieni jej reakcją podążali za nią. Przed lotniskiem czekał na trzy osobową rodzinę samochód. Brunetkę nawet tym razem nie zdziwiły luksusy, gdyż miała je od zawsze. Wsiadła posłusznie do środka i czekała na rozwój akcji. Zapatrzona w widok za oknem nawet się nie zorientowała, że zbliżają się do nowego miejsca, które od teraz będzie nazywać- domem- Okolica była naprawdę zadbana, a nowy dom wyglądał jeszcze lepiej niż poprzedni. Rodzice brunetki naprawde się starają, widać to było na każdym kroku. Niedaleko domu, mieściła się szkoła. 

              
                 Sophie wysiadła z pojazdu niezauważając grupkę chłopców w jej wieku, grających na podwórku tuż dwa domy dalej. Stanęła pod drzwiami czekając na zatroskaną matkę. Zamyślona wpatrywała się bez większego entuzjazmu w okolicę. Nie mogła więc zauważyć iż piłka sąsiadów zbliża się właśnie do niej. Słychać było tylko krzyk matki.

               
                 - Uważaj, kochanie!

               
                   Nastolatka dostała piłką do nożnej w głowę. Na jej twarzy pojawił się grymas, a jej ręka niemal natychmiast zaczęła rozmasowywać obolałem miejsce. Rozwścieczona Sophie odwróciła się w kierunku chłopców, a piłka opadała z każdym schodem wydając charakterystyczny dźwięk. Collins korciło, aby podejść do nich, ale była na to wewnętrznie za słaba. Jej uwagę zwrócił przystojny, bo tak sądziła szatyn. On od razu wyczuł, że coś jest nie tak, podbiegł do dziewczyny, chwytając jego piłkę.

              
 
            - Przepraszam, nie chciałem. – Uśmiechnął się na swój sposób, a nastolatka tępo wpatrywała się w jego twarz. Wtedy kompletnie zapomniała o tym kim jest, a co najważniejsze zapomniała o czasie, który męczył ją niemiłosiernie. 

               
             - Wszystko w porządku?- Zapytał zmartwiony, pomachał dłonią przed twarzą dziewczyny oczekując jakiejkolwiek reakcji, ale na marne. Odszedł powoli, zastanawiając się nad tajemniczą osobą. Sophie przytłaczały uczucia. Chciała się odezwać, ale onieśmielenie nie pozwoliło jej. Spokojnie on nie zna twojej historii...

             Mogła się odezwać, chciała ale... To w środku jej na to niepozwala. Jej chore serce jest zamknięte na wszelkie emocje i uczucia. Ona sama nie umiała tego zmienić. Nigdy nie była zakochana, a może była? Zdecydowanie, ale nigdy nie przyznała się do tego. Nie chciała więcej cierpieć, chciała zakończyć swoje bezsensowne życie, jak stwierdziła.

Wraz z rodzicami weszła do nowego domu. Mama pokierowała ją do swojego pokoju. Brunetka wyszła po schodach na górę i podreptała małymi krokami na koniec korytarza, gdzie znajdował się jej pokój. Otworzyła drzwi z zaciekawieniem, kiedy ujrzała swój kącik, wstrzymała oddech na chwilę. Podobało jej się. Oj, podobało. Jednak jej usta, ani nie drgnęły ku górze. Była jak zlodowacała. Nie chciała miłości, choć jej potrzebowała. Sophie usiadła na łóżku, które było ubrane w kwiatową pościel, ściany pomieszczenia były pomalowane na rażącą biel, a dodatki były w kolorze stonowanego różu. Jej rodzice zawsze mieli dobry gust, ale nastolatka, coraz rzadziej zauważała  ich starania.

            Na nowym miejscu wyszystko było przygotowane.  W szkole zostały złożone wszelkie dokumenty, a na biurku brunetki leżał nowy plan lekcji. Na jego widok Sophie skrzywiła się delikatnie. Nie lubiła zaczynać wszystkiego od nowa. Jej rodzice uważali wręcz przeciwnie, chcieli aby ich córka zaczęła z czystą kartą, kiedyś mieli poważne kłopoty z córką, ale choroba zrobiła z nią swoje. Jeszcze rok temu wychodziła z domu. Miała nawet chłopaka, ale zostawiła wszystko pod wpływem emocji. Teraz jest zamknięta na wszelkie uczucia. To tak jakby jej stare życie, ale z nowymi znakami na jej ciele. Matka kilka razy oglądała z rozpaczą jej pocięte ręce. Wtedy brunetka uciekała z domu i nie było o niej wiadomo kilka dobrych dni. Do dzisiaj uważa, że jej pobyt tutaj- na Ziemi- Nie ma sensu, los zgotował jej wiele udręk i bólu. Przynajmniej tak sądziła nastolatka, ale czy jest świadoma, że jej przeprowadzka tutaj ma jakiś głębszy sens? Czy nowo poznany chłopak jest w stanie zmienić jej życie na lepsze?

                                                                      

                                                                             ***

              

                Głośny dźwięk telefonu rozległ się w pokoju Sophii, brunetka wstała niechętnie i wyłączyła denerwujące urządzenie. Rozglądała się chwilę, po czym przetarła sennie powieki. Tak, to dzisiaj zaczyna się jej koszmar. Nastolatka podreptała do olbrzymiej szafy i wyciągnęła z niej czarną koronkową sukienkę z obcisłym żakietem. Na nogi założyła czarne rajstopy. Powolnym krokiem zeszła po schodach, udając się do kuchni. Na stole czekało na nią śniadanie. Jej rodzice wyszli godzinę temu zapewne do lekarza. W kubku była czarna herbata, a obok potrzebne jej do życia tabletki. Brunetka skrzywiła się na ich widok. Najchętniej wyrzuciła by to do kosza, jak uważała wcale jej to nie pomagało, ale coraz bardziej przygnębiało. Zjadła śniadanie i zażyła lekarstwa. Na korytarzu czekała na nią czarna torba. W środku znajdował się gruby notes i kilka cienkich długopisów. Sophie wzięła klucze z szafki i wyszła z domu. Ku jej nieszczęściu na dworze była grupa elegancko ubranych mężczyzn, a wśród nich był czarujący szatyn. Na jego widok nastolatka przyśpieszyła kroku, co było do niej całkowicie niepodobne. Zapewne nie chciała się na niego natknąć. Cóż... Chłopcy byli jednak spostrzegawczy, a ich grupa szła leniwie za Sophie. Udawała, że nie obchodzi ją, że są zaledwie kilka kroków z nią. Nie reagowała na ich piski i wiwatowanie. Dla niej... Nie było na tym świecie, żadnego chłopaka, którego mogła pokochać, oprócz  Chandlera, którego zostawiła. Najbardziej odważny z grupy czyli Ryan chwycił brunetkę za ramię i szarpnął ją, co nieźle ją zabolało. Spojrzała w jego oczy. Jej wyraz twarzy był nie do odczytania, nie była wkurzona... Jej twarz nie wyrażała emocji. Te czyny nie zrobiły na niej wrażenia. Bariera w jej mózgu poszerzyła się, a ona od razu się wyrwała, nie odpowiadając na żadne pytania ze strony chłopców. Dla innej uczucie, że banda nastolatków są tuż kilka kroków za tobą i prawią komentarze na temat twojego wyglądu , a jeden z nich zaczyna cię szarpać, zapewne uciekłaby... Przynajmniej by się wystraszyła, ale Sophie nie była taka... Szła spowrotem swoim wolnym tempem i dalej nie zwracała uwagę na rozbawionych chłopców. Nigdy nie widzieli takiej dziewczyny, można by powiedzieć, że szatyn był z lekka zaniepokojony, ale nie chciał wymiękać przy kolegach. Przecież nie mógł od razu zacząć być przesadnie miły dla Sophie i być dla niej bezgranicznym wsparciem. On również był trudny. Kiedy dotarli do szkoły brunetka skrzywiła się nieco, widząc ruch i nowe spojrzenia aż zawirowało jej w głowie.

               
                    Udała się spokojnym krokiem w kierunku swojej szafki. Od razu było widać, że szkoła jest bogato wyposażona. Dziewczyna odszukała swoją szafkę po czym ją ostrożnie otworzyła. Zdjęła swoją kurtkę po czym powiesiła ją na wieszaku. Wyjęła z torby dwie książki, które odstawiła na półce. 

               
                   Sophie zamknęła swoją szafkę po czym skręciła w boczny korytarzyk, poszukując klasę Biologiczną. Zatrzymała się przy dość obszernej pracowni. Pare osób pozajmowało już swoje miejsca. Dziewczyna udała się w głąb klasy, po czym usiadła w środkowym rzędzie. 

             
                     Dzwonek oznaczający koniec lekcji rozniósł się po całej szkole. Brunetka zerwała się z miejsca, wychodząc z klasy. Wiedziała już, co ją czeka i jakie są wymagania. Dzisiejsze lekce nie wymagały szczególnego zaangażowania.

            
                    Przez cały dzień nastolatka trzymała się sama. Po wyjściu ze szkoły natknęła się na grupę chłopców, tych samych, których spotkała rano. Kiedy miała już schodzić po schodach została szarpnięta za ramię. Spojrzała w kierunku chłopaka, który zacieśnił uścisk na jej ramieniu.

                - Proszę... Puść mnie...- Jej głos był cichy i błagający. Nie miała siły na jakieś szarpaniny. Chciała poprostu pójść do domu.

                - Nie tak szybko, kochanie...- Grupa chłopców zachichotała, na widok przestraszonej twarzy Sophie. – Zabawimy się trochę...- Na jego słowa szczęka  brunetki zacisnęła się wyraźnie, kiedy chłopak zaczął ją ponownie ciągnąć nastolatka zebrała w sobie wszelkie siły i zaparła się, na co chłopak musiał się zatrzymać, kiedy odwrócił twarz, ku jej kierunku dziewczyna uniosła swoją rękę w górę, po czym wzięła mocny zamach, a jej ręka wylądowała z charakterystycznym dźwiękiem na twarzy blondyna. – Suka...- Puścił jej rękę, a na jego twarzy był widoczny grymas, kiedy jego przyjaciele zawtórowali Sophie. Odeszła dość szybko, a oczy zgromadzonych spoczywały na niej.

                Opuszczając teren szkoły, ponownie poczuła na swoim ramieniu uścisk, był on, ale o wiele delikatniejszy niż ten poprzedni. Dziewczyna odwróciła się po czym ujrzała niewysoką, pulchną dziewczynę. Jej włosy były czarne, a na końcu zakręcały się w delikatne loki. Wyglądała uroczo.

                - Jestem Rokkie...- Czarnowłosa uśmiechnęła się delikatnie po czym ścisnęła dłoń brunetki.

                - Sophie...- Dziewczyny wymieniły się krótkimi spojrzeniami.

                - Widziałam jak postawiłaś się Brianowi...Naprawdę mi tym zaiponowałaś...- Niewysoka brunetka wkońcu zrozumiała, że Rokkie nie miała zamiaru jej krytykować, dziewczyna wchodząc do szkoły nawet nie pomyślała, że może się z kimś zaprzyjaźnić.

- To naprawdę miłe, nie chciałabyś pójść do mnie? Tam możemy pogadać...- Sophie zdziwiła się, że tak łatwo zaufała Rokkie, ale musiała coś wykombinować, kiedy zauważyła ponownie grupę chłopaków. Czarnowłosa promieniała z radości. Ochoczo pokiwała głową, po czym udała się pośpiesznie za Sophie.

- Musimy się tak śpieszyć, znaczy nie mam nic przeciwko, ale...- Brunetka przerwała jej unosząc rękę i kiwając głową, nachyliła się do Rokkie po czym mruknęła :

                - Widzisz tą grupę chłopców? – Czarnowłosa przytaknęła, uważnie przyglądając się twarzy Sophie. – Nie chcę ich spotkać ponownie, dlatego się śpieszmy...- Obydwie odwróciły głowy w kierunku domków jednorodzinnych. Przyśpieszyły kroku wchodząc w boczną alejkę.

                                                                              ***

                Oczy Rokkie momentalnie się rozszerzyły, kiedy weszła do pokoju Sophie. Przyglądała się wszystkiemu uważnie.

                - Wow, twoi rodzice mają naprawdę dużo kasy...- Zachwyt czarnowłosej był widoczny na każdym kroku. Ona nigdy nie miała okazji zobaczyć tego typu rzeczy. Została wychowana w biedzie. W jej rodzinie się nie przelewało. Nie narzekała nigdy na swój los, była wdzięczna swoim rodzicom, którzy wiele dla niej poświęcili, aby miała to czego pragnęła.

                - Jesteś naprawdę miła... Chciałabyś coś do jedzenia?- Sophie zaczynała się czuć dość niekomfortowo, kiedy czarnowłosa chwaliła, każdą napotkaną rzecz. Brunetka nigdy nie doceniała tego co miała. Nie umiała odpowiadać, na miłe uwagi Rokkie.

                - Poproszę herbaty, jeżeli nie będzie to problem...- Pulchna nastolatka, uśmiechnęła się troskliwie. Czuła się świetnie w towarzystwie brunetki. Zawsze marzyła o przyjaciółce, której by mogła powiedzieć wszystko. Nie znała dobrze Sophie, ale polubiła ją wystarczająco.

                Brunetka zbiegła po schodach na dół, zostawiając Rokkie na górze. Nie czuła się komfortowo. Zaprosiła do siebie czarnowłosą tylko dlatego, że nie chciała się spotkać z chłopcami. Czuła sie niepewnie, nie chciała się teraz z nikim przyjaźnić. Wiedziała, że jest ciężko chora, nie chciała, aby potem inni ubolewali nad jej stratą. Chciała oszędzić innym cierpienia. Przyjeżdżając tutaj miała postanowienie, że nie pozwoli zbliżyć się do siebie żadnemu chłopakowi oraz, że nie będzie zawierać przyjaźnie. Nie robiła tego dla siebie, ale dla innych.

                 Jeżeli już miała kiedyś umrzeć to nie chciała wyrządzać tym bólu innym. Jednak los przygotował dla niej całkowicie coś innego. W tej chwili nie miała bladego pojęcia, że niedługo do swojego serca wpuści emocje, że poczuje cokolwiek.

               

                                                                              ***

                Pojawił się pierwszy rozdział. Jestem ciekawa waszej reakcji. Liczy się dla mnie wasza ocena. Proszę o zostawienie komentarza. Zapraszam do zakładki " informowani", która znajduje się z boku u góry.

                Następny rozdział pojawi się za tydzień. (piątek.)
@LenkaBelieber4
               Szablon wykonała dla mnie @aurricane, której serdecznie dziękuję.