7."Justin Bieber nigdy nie odpuszcza"

Moje serce zabiło szybciej po przeczytaniu tej wiadomości. Oczywiście byłam prawie pewna kto był jej autorem, ale nie miałam zamiaru nikogo oskarżać. Anonimowi chodziło o Justina? Raczej tak, z żadnym innym chłopakiem nawet nie rozmawiam.

Powinnam się przestraszyć? Zdecydowanie nie czuję takiej potrzeby. Przeszłam przez wiele gorszych rzeczy, aby teraz się przejmować sms-em.

Powolnym krokiem weszła do łazienki. Przyszykowałam sobie czystą piżamę, a następnie rozebrałam i weszłam pod prysznic.

                                                                                              ***

                Rok szkolny dobiegał powoli końca, a nastolatkowie byli coraz bardziej zabiegani. Dwa długie, beztroskie miesiące były tuż,tuż. Justin na ostatnią chwilę poprawiał ważne oceny, a Sophie powoli szykowała się do wakacji. Przez cały rok miała dość  wysokie stopnie, a więc nie miała na tą chwilę żadnych zmartwień.

Sytuacja z Rokkie dalej się nie wyjaśniała, a można powiedzieć, że  się pogarszała. Dziewczyny wysyłały sobie karcące spojrzenia przy każdej napotkanej okazji. Sophie nie wiedziała, czy autorem sms-ów, których było coraz więcej jest Rokkie, a nie chciała nikogo oskarżać, nie mając żadnych dowodów. 

                Justin wyszedł tego słonecznego dnia zmęczony ze szkoły. Usiadł przy murku czekając na brunetkę, która stawała się mu coraz bliższa. Chłopak zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest nieugięta i nie pozwala się niegdzie zaprosić, a więc chciał przynajmniej ją odprowadzić do domu.

- Sophie, tutaj ! – Szatyn krzyknął w stronę nastolatki, kiedy coraz więcej uczniów pojawiało sie przed budynkiem.

-Hm...czekałeś na mnie?- dziewczyna ubrana w białe szorty i turkusową bluzeczkę spojrzała zaniepokojona na chłopaka, na co on tylko skinął głową.

- Chciałem cię odprowadzić do domu... Ostatnio mnie coraz częściej unikasz...- Jego ton głosu był nieco niższy niż zazwyczaj. Nie umiał sobie wybaczyć, że nie potrafi jej porządnie w sobie rozkochać. A chciał tego naprawdę mocno.

- Przepraszam...- Sophie powiedziała cicho po czym udała się za Justinem w stronę wyjścia z terenu szkoły.

- Robisz coś w weekend? Dzisiaj jest impreza...

- Jestem zajęta...- Oschły ton głosu dziewczyny wszedł do gry. Chłopak nieco się skrzywił. Jego cierpliwość się przelała. Gwałtownie się zatrzymał, na co nastolatka obdarzyła go pytającym spojrzeniem. Chwycił ją brutalnie w talii przyciągając ku sobie. Niewiedza dzieczyny doprowadziła do tego, że nie miała pojęcia co powinna zrobić, nie miała pojęcia co Justin właściwie chce zrobić. Nieoczekiwanie pochylił sie ku jej twarzy, a jedną z rąk przeniósł na podbródek brunetki. Jego wargi delikatnie musnęły jej usta. Szatyn przymknął oczy kontynuując coraz bardziej namiętny pocałunek. Dziewczyna początkowo nie oddawała pocałunku, ale po chwili oddała go z równą zachłannością. Kiedy uścisk Justina zacieśnił się na talii Sophie, ona powróciła na ziemię. Otworzyła gwałtownie swoje oczy, odpychając od siebie szatyna. Spojrzała na jego twarz, na której pojawił sie uśmiech z satysfakcji jego działania.

-Hah wiedziałem, że się nie oprzesz...- Roześmiał się jeszcze bardziej co doprowadziło do wybuchu nastolatki. Z gwałtownym zamachem spoliczkowała chłopaka.

- Jesteś cholernym idiotą ! – Wykrzyczała mu prosto w twarz, po czym zaczęła uciekać w stronę domu. Chłopak pokręcił głową zrezygnowany. Przecież oddała jego pocałunek, a więc...?

                                                                                              ***

                Spoglądałam nerwowo w okno. Mój gniew był nie do opanowania! Jak on mógł? To było do zrozumienia, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, nic więcej. Czego on chciał? Co on właściwie oczekiwał?

Jestem naprawdę wkurzona. W mojej głowie mam niezły mętlik. Jak mogłam oddać  pocałunek? Jego bezczelny uśmiech doprowadził mnie na granice wytrzymałości. On to zaplanował ! Wyraźnie dałam mu do zrozumienia, że nie chcę aby mnie nigdzie zapraszał, wyraźnie go odrzucałam. Okej, zgodziłam się na przyjaźń, ale tylko to. Co powinnam zrobić w tej sytuacji? Przeniosłam się leniwym krokiem na łóżko. Chciałam odpocząć od wszystkiego, całe zakończenie roku to wielkie zamieszanie. Mam dosyć. Niedługo czeka mnie znowu wizyta u lekarza. Irytujący dźwięk mojej komórki wyrwał mnie z zamyśleń. Anonimowe sms-y stały się moją rutyną.

„Pożałujesz tego, jesteś cholerną dziwką, xoxo kochanie, będę twoim postrachem”

Serio? Naprawdę mam wszystkiego dosyć.Kto mógłby to napisać. Powoli wariuję, czy możliwe, że Justin próbuje mnie nastraszyć? Ale poco miałby to robić, skoro dzisiaj mnie pocałował...To wszystko traci sens, Z moich ust wydał sie dźwięk irytacji. Jakby tego wszystkiego było mało. Wszystko się wali na moją głowę. Coraz gorzej się czuję, a chęć do walki jest coraz mniejsza. Co ze mną będzie? Nie mogę wylądować w szpitalu. A moi rodzice? Tak bardzo się starają... Nie mogę ich zawieść. Tak bardzo nie chcę. 

Nerwy rozsadzały moją głowę. Och... znowu? Widziałam coraz gorzej, a mój obraz był za mgłą... Przynajmniej leżę...

                                                                                              ***

                Matka Sophie wchodząc do domu, zastała panującą tam ciszę, co zaniepokoiło ją nieco.

-Sophie, kochanie jesteś w domu?! – Jednak nikt się nieodezwał. Spanikowana kobieto zaczęła przeszukiwać każdy zakątek domu, przecież nie wiedziała gdzie jej córka mogła zesłabnąć... Wbiegła po schodach na górę prosto do pokoju córki, wciąż powtarzając jej imię. Zobaczywszy dziewczynę na łóżku zaczęła potrząsać delikatnie jej ramiona, wkońcu budząc nastolatkę. Brunetka spojrzała zdezorientowana na swoją rodzicielkę, aż wkońcu przypomniała sobie co właściwie się stało. 

- Słabo ci kochanie? Wzięłaś lekarstwa?- Dziewczyna przymrużała co chwile oczy próbując się przyzwyczaić do panującego w pomieszczeniu światła. Skinęła głową, na co matka dziewczyny zaczęła opiekuńczo gładzić jej włosy.

Po chwili starsza kobieta zeszła na dół do kuchni po szklankę wody dla córki. Zdawała sobie sprawę, że takie omdlenia są coraz częstsze i będzie potrzeba powiadomić lekarza. Rodzicielka nie chciała stracić swoją córkę. Tak bardzo ją kochała....

            Justin siedział znudzony na rodzinnej kolacji, miał dzisiaj się wybrać na imprezę, ale rodzina pokrzyżowała mu plany. Po mimo wszelkich jego przemyśleniach, dalej uważał, że dobrze zrobił całując Sophie. Podobał mu się ten pocałunek, nie uwzględniając tragiczną końcówkę. Chłopak przebierał widelcem w dietetycznej sałatce, którą szczerze nienawidził, ale jego rodzicielka zmuszała całą rodzinę do jedzenia zdrowje żywności. 

Czas płynął strasznie wolno dla szatyna. Nie słuchał rozmów swojego rodzeństwa, jak i rodziców, ale za to obmyślał następny plan jak uwieść Sophie, co stawało się dla niego coraz ważniejszym zajęciem. Jego męska duma nie pozwalała mu odpuszczać bez odniesienia sukcesu. 

" Justin Bieber nigdy nie odpuszcza" Pomyślał przez chwilę, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wiedział, że spowrotem wkracza do gry i teraz będzie naprawdę sobą. Do tej chwili traktował Sophie inaczej niż wszystkie dziewczyny, a teraz użyje swoich wyjątkowych umiejętności, aby ją do siebie przekonać. 

___________

Po pierwsze chciałam Was znowu przeprosić ! Znowu,... no niestety, ale czasu mam coraz mniej, a staram się jak mogę ! Wiem, rozdział jest dość krótki, ale za to się cokolwiek dzieje. Także dziękuję tym, co jeszcze czytają ;)
Skomentujecie?
twitter- LenkaBelieber4 -wszelkie pytania o rozdział itp. kierujcie tutaj./